συγκοιτάδιος

-ον, Α

(κατά τον Ησύχ.) «σύγκοιτος».

[ΕΤΥΜΟΛ. < σύγκοιτος «αυτός που κοιμάται μαζί με άλλον στο ίδιο κρεβάτι» + επίθημα -άδιος (πρβλ. κατοικ-άδιος)].